In de vorige blog lazen we hoe Pico en Tera zich settelen op de Wael in Domburg.
Mijn eerste herinneringen aan het huis in Domburg stammen uit 1967, althans die datum staat in het gastenboek. Het grind op het voorplein. De statige deur en dan die hele grote hal. Met daarin een tafel die helemaal vol schelpen ligt. Dat zijn de schelpen waar je mee mag spelen. Er zijn ook schelpen in een kast, daar mag je dus niet mee spelen.
Onder de tafel herinner ik me kaken van mammoeten of iets dergelijks. Groot en indrukwekkend, voor het meisje van vier dat ik toen was.
Met Tera aan de hand wandelen naar de bakker om Zeeuwse bolussen te halen. Ze plakken aan alle kanten en zijn zacht en zoet. De bakkersvrouw is nog in klederdracht. Hier op de foto op het strand in Domburg vier jaar oud.
In 1973 ben ik er weer, ik ben inmiddels 10 jaar oud. Ik mag er een paar dagen logeren voordat we weer naar huis gaan. We hebben onze zomervakantie als gezin doorgebracht in Burg Haamstede en mijn ouders moeten weer aan het werk, dus ik logeer bij Tante Tera en Oom Pico. Krakende traptreden, broodjes bij het ontbijt en een prachtige tuin om in te spelen. Er staat een echt theehuisje in de tuin. Dat huisje kan meedraaien met de zon en daar mag ik voor tante Tera thee zetten met mijn theeserviesje. Waarschijnlijk haar theeserviesje, ik zal het mijne wel thuis gelaten hebben. Later leer ik dat het huisje een cadeau is geweest ter ere van het 25 jarig huwelijk van Pico’s ouders. Met tante naar het strand om schelpjes te zoeken. Ze kent iedereen in het dorp en maakt met iedereen een praatje. ’s Avonds eten we aan een gedekte tafel, tafellaken, zilver bestek alles erop en eraan.
Op 21 april 1979 is er een bijeenkomst op de Wael. Pico is 87, Tera is 80. Ik ben 16 en heb mijn enkel gebroken. Ik loop dus moeizaam met gips. Er zijn meerdere leden van de Juttingen familie. De oude Ada van Benthem Jutting, geboren in 1901 en getrouwd geweest met Jaap, een neef van Tera. Jaap is dan al lang dood. Mijn vader met zijn zus en neef Jan, die samen in de jaren 50 wekelijks als studenten werden ontboden bij tante Tera voor een gezonde maaltijd.
Van die bijeenkomst is slechts één sterk verkleurde foto bewaard gebleven. We zitten en staan op de trap van de serre van de Wael. Nicht Mien helemaal links op de foto. Pico en Tera oud en broos op de achtergrond. De oude Ada helemaal rechts staand. Ikzelf ben dat meisje op de voorgrond met dat lange haar en die gipsenpoot
Er wordt door de immense tuin gewandeld. Vanwege mijn gips kan ik Pico het beste bijhouden en wandel ik dus gearmd met hem. Hij vertelt honderduit over Domburg, Nehalennia, zijn orchideeën en zijn rozentuin. Natuurlijk stel ik niet de goede vragen. De vragen waarop de antwoorden, nu ruim 40 jaar later, zeer welkom zouden zijn. Maar zo gaat dat als je 16 bent. Wat ik me vooral kan herinneren, is hun vriendelijkheid, hun interesse in alles en iedereen. Waar we als jongeren mee bezig waren. De tafel met schelpen was er ook nog steeds en heel erg veel boeken in dat immense huis.
In 1981 zag ik ze denk ik voor het laatst, nog steeds even geïnteresseerd in alles en iedereen. Het was een bijeenkomst met heel veel Juttingen, in het huis van mijn vader in Eindhoven. Ik heb geen idee hoe ze er gekomen zijn, ze reden geen auto.
Toen ik aan dit project begon in 2018 zocht ik op Google villa de Wael in Domburg op. Het bleek inmiddels een chique Bed and Breakfast te zijn. Mijn man en ik hebben daar toen samen een paar dagen vertoefd, om van daar uit het Zeeuws Archief en andere relevante plaatsen te bezoeken. In 2019 hebben we dat nog herhaald.
In Tera’s werkkamer en bibliotheek (serre) is nu de ontbijtruimte. Het theehuisje is gerenoveerd. Hierbij nog een foto vanaf het balkon naar de tuin. Op de achtergrond het land waar de rozentuin lag. Die grond is verkocht en daar staat nu een heel woonwijkje, zo groot was het dus.
In de volgende blog nog meer wederwaardigheden op de Wael.