De vorige blogs gingen veel over de tochtjes, de jolijt en de uitstapjes . Daarmee zou je bijna vergeten dat Tera in de eerste plaats naar Indië is gegaan om te werken. En werken doet ze. Zo schrijft ze in september 1930: Veel en wonderlijk zijn de avonturen van deze week niet, ik heb al die dagen in het museum zitten werken aan de beesten van de Dieng en Tjigombong. Ik heb nu al een heel stel waarnemingen en daarvan draai ik op het ogenblik een stuk in elkaar voor Treubia, dit is het tijdschrift van het museum.
In totaal zal Tera zeven artikelen publiceren terwijl ze in Buitenzorg verblijft. Publiceren is belangrijk, het zet je als wetenschapper op de kaart, haar vader begrijpt dat ook goed als hij schrijft: ik kan je niet genoeg aanraden om elke gelegenheid, die zich voordoet om iets te publiceren, waar te nemen.
Publiceren is ook lastig en veel werk, de kennis hebben en helder opschrijven is één ding, iets anders is nog zorgen dat er goede tekeningen zijn, met duidelijke maatverdelingen en juiste benamingen.
In de huidige tijd van computergestuurde driedimensionale fotografie is het nauwelijks voorstelbaar hoeveel werk ging zitten in het maken van goede wetenschappelijk verantwoorde tekeningen. In haar studietijd heeft Tera zelf al heel behoorlijke tekeningen gemaakt en de meer schetsmatige tekeningen bij haar artikelen maakt ze zelf. (hiernaast een schelp door Tera getekend. Graag hoor ik van de malacologisch onderlegde lezers of ze deze schelp ook op naam weten te brengen).
Maar een goede tekenaar is goud waard en Tera heeft er een: We hebben echter een andere jongen, die de aller keurigste tekeningen maakt, wetenschappelijk volkomen juist en ook artistiek en die krijgt f15,- per maand. Dat vindt ze erg weinig. Deze tekenaar is Abdulkadir (zie afbeelding hiernaast) waar Tera later, na de oorlog, ook nog mee zal werken. Bijkomend probleem bij het tekenen is dat de tekenaar zich er van bewust moet zijn dat als de tekening gedrukt wordt, deze in spiegelbeeld afgedrukt wordt.
Naast de tekeningen verzorgen, moeten er drukproeven worden gecorrigeerd en moet alles op de juiste wijze bij de drukkerij worden aangeleverd. Zonder e-mail en DTP een veel tijdrovender bezigheid dan tegenwoordig. De totale bibliografie van Tera is te vinden op deze website, in haar leven zal Tera ruim 200 kortere en langere artikelen publiceren in een periode van 60 jaar, maar daarmee lopen we op de zaken vooruit.
Haar ervaring en haar eerdere studiereizen komen ook in Indië goed van pas als ze schrijft:
Ik had een zeer bezette week eigenlijk met van alles en niks. In het museum heb ik de eerste drie dagen van de week gespeeld met de beesten die we de zondag tevoren in Warang Loa en Telaga Gadok hadden gevangen (…) Verder is Dammerman bezig in elkaar te zetten een kleine handleiding voor het verzamelen van zeedieren ten behoeve van lieden die op een of andere buitenpost zitten en voor het museum kunnen beesten zoeken. Een groot aantal gegevens had hij uit Batavia van Delsmans laboratorium gekregen en nu vroeg hij mij om dit manuscript eens door te zien en zo nodig aan te vullen. Dat gaf allerlei gesnuffel in boeken en aantekeningen van zee-werk in Den Helder, Helgoland, Port Erin, Villefranche et cetera. Ik heb er zo nog heel wat bijgemaakt want ieder van die stations heeft weer andere methoden en mogelijkheden. Waaruit blijkt hoe nuttig het is om overal eens een kijkje te nemen.
In de vorige blog zagen we Tjibodas al als uitvalsbasis voor bergtochten en als vakantieoord, maar Tjibodas wordt ook en vooral gebruikt om te werken. Zo gaat ze twee weken met twee Amerikaanse dames (die ze de misses noemt) naar boven om op het laboratorium te werken: Nu nog over Tjibodas. Ik kwam hier vandaag een week geleden, met de misses. We vonden er de Boedijns, en baby en Koolhaas en baby, dus een huisje vol, waardoor het lawaai en de vrolijkheid niet van de lucht waren. Voor de misses niet zo leuk, maar ’t was na 3 dagen voorbij toen bliezen de families de aftocht. Nu zijn we alleen, de uitsluitend Japans sprekende Japanner komt gelukkig voorlopig nog niet. Ikke ga zaterdag al terug, de misses blijven nog langer en moeten dan maar zien samen naar de Gedeh en Pangerango te komen. Ik kon mijn tijd op Tjibodas veel te goed gebruiken en op de top zitten haast geen beesten, daar ga ik alleen maar voor plezier heen. Het klimaat hier is toch wel fijn, je behoeft ’s middags niet te slapen en wordt zo na 12-1 uur niet zo vies vettig van de warmte. ’s Morgens sjouwen we door het bos, ’s middags op het lab om te werken. Verder heb ik veel tijd om te lezen, zowel van de wetenschap als anders.
Het is niet alleen maar gezellig in Indië. Tera heeft een slecht gebit. De mondzorg in de jaren dertig is niet zo uitgebreid als tegenwoordig en als het mis gaat zijn de behandelingen ook niet erg zachtzinnig. Gelukkig is Tera niet erg flauw en zo schrijft ze aan vader: Ik ben weer onderhanden van de tandensmid. Hij heeft eerst wat zitten morrelen aan een kies, die al sedert 1910 telkens gevuld en verschoond wordt, en maakte er nu voor de veiligheid een röntgenfoto van. Toen kwam hij tot de conclusie, dat hij het ding beter kon trekken, omdat de kies “zwom in de etter”, smakelijk! Nu is hij er uit, maar het gat met viezigheid wordt nog na behandeld, hetgeen veel vervelender is dan de hele trekkerij. Op ’t ogenblik zit er een reep gaas met perubalsem in, met gevolg, dat alles naar deze obat (medicijn) smaakt: thee, vis, brood, kaas alles met perubalsem.
Maar hoe pijnlijk en vervelend ook het helpt wel en zo schrijft ze in de volgende brief aan vader: Mijn kakement is weer in orde. Na enige dagen overheerlijke perubalsem te hebben geproefd, werd dit verwisseld voor niet minder verrukkelijke Jodoform en tot slot door jodium, zodat het wel geducht ontsmet is. Nu groeit het gat vanzelf dicht en ik moet nog een beetje met waterstofperoxide spoelen, maar ik behoef niet meer terug te komen.
Tot zover de minder smakelijke kant van het bestaan. Volgende keer zien we dat Tera langer in Indië zal blijven en gaat verhuizen.